Mater Dolorosa is weergegeven volgens het iconografische type van de wenende Onze-Lieve-Vrouw met voor de borst gevouwen handen. Op het andere paneel zien we de dode Christus als Man van Smarten, met doornenkroon en stigmata. De voorstelling van de dode Christus die beweend wordt door zijn moeder herinnert aan de Byzantijnse iconen die opduiken in de Italiaanse kunst van de veertiende eeuw. De compositie van de twee beelden als devotie-diptiek is vermoedelijk overgenomen van een model van Simon Marmion. De originele lijsten vertonen geen sporen van scharnieren, dus het is niet zeker of de panelen ooit een diptiek vormden. De panelen zijn afkomstig uit Brussel, wat afgeleid kan worden uit de aanwezigheid van het merkteken met passer en de zwaluwstaartverbindingen.

TOPSTUK

Verdriet. Dat is waar het in dit werk om gaat. Maar hoe nu zo een sterke emotie te verbeelden? De maker van dit werk deed dit door zich te beperken tot de essentie. We zien een treurende Maria en Christus, haar zoon die stierf aan het kruis en de bron van haar verdriet is. Tranen stromen over Maria’s wangen. Het wit van haar ogen is rood en verraadt dat zij al veel heeft gehuild. Met het kruisen van haar armen voor haar borst geeft zij verdere uitdrukking aan haar gevoelens. Ook de handen van Christus zijn gekruist. De wonden aan zijn handen en de doornenkroon zijn het gevolg van de wrede behandeling die hij voor zijn dood onderging, maar dat is niet waar hier de nadruk op ligt. Terwijl het leven zijn lichaam verlaat - zijn lippen zijn blauw en zijn ogen gesloten - is Christus zelf bijna sereen.

Door in te zoomen op moeder en zoon brengt de schilder hen heel dicht bij de beschouwer. Het heeft geresulteerd in een afbeelding die je als gelovige mee laat rouwen met Maria, om Christus of misschien óók om iemand anders die je kent. Tegelijkertijd geeft Christus’ opstanding na de dood hoop, wat een troostrijke gedachte is.