De lopende jongen met urne is getekend in rood krijt, ook wel sanguine genaamd, op blauw papier. Het rechterbeen is verkort afgebeeld om de beweging van de figuur te accentueren; In deze tekening komt Roncalli duidelijk tot uiting als navolger van Michelangelo, maar is ook de invloed van Annibale Carracci te zien. De tekening is stilistisch in verband gebracht met de studie Gevallen engel van Roncalli in de Uffizi in Florence en met een blad met een Engel met een geopend boek (Parijs, Drouot 2001), tevens getekend in rood krijt op blauw papier.

Roncalli was van Toscaanse komaf. Zijn bijnaam Il Pomarancio verwijst naar zijn geboorteplaats. De kunstenaar heeft vele opdrachten uitgevoerd voor openbare gebouwen in Italië, vooral in Rome. Hij maakte verschillende werken ter decoratie van kerken. Het is niet duidelijk met welk doel Roncalli deze tekening gemaakt heeft. Vermoedelijk houdt het blad verband met een particuliere opdracht voor een decoratief fresco in één van de paleizen in Rome.

De tekening is in langdurig bruikleen van de Stichting Jean van Caloen (inv. nr. VCL 1898).

Gebaseerd op: Pascal Ruys-Raquez in: tent. cat. De Giorgione à Tiepolo. Dessins Italiens du 15e au 18e siècle dans les collections privées et publiques de Belgique, Musée communal d’Ixelles, Brussel 1993, pp. 112-113. en Pascal Ruys-Raquez in: tent. cat. European Master Drawings Unveiled. Van der Goes, Michelangelo, Van Goyen, Fragonard and other masters from Belgian collections, Kunsthal Rotterdam 2002, pp. 192.

TOPSTUK

Doordat het rechterbeen van de jongen korter is weergegeven dan het in werkelijkheid is, krijg de beschouwer de indruk dat de figuur zijn been naar achter gezwaaid heeft en aan het lopen is. Het is een vorm van optische illusie die een tweedimensionale voorstelling een driedimensionaal effect geeft. Tijdens de renaissance kregen veel kunstenaars belangstelling voor lineair perspectief omdat zij de werkelijkheid zo overtuigend mogelijk wilden weergeven. Door de toepassing van verkorting in combinatie met licht en schaduw suggereert een vlakke voorstelling diepte, zoals in de echte wereld. De Italiaanse schilder Andrea Mantegna (1431-1506) was één van de eerste schilders die werkte met deze techniek om een illusie van diepte in zijn werk te suggereren. Een beroemd werk is de Bewening van Christus, waarin Mantegna het lichaam van Christus van de voeten tot aan het hoofd volledig verkort afbeeldde.